حجت الاسلام والمسلمین رضا محمدی در گفتگو با تاج خبر، اظهار کرد: جنگ تحمیلی ۱۲ روزه آمریکا و اسرائیل علیه ایران موضوعات متعددی برای سپاسگزاری از خداوند را بر جای گذاشت؛ از جمله آن اتحاد ملت ایران در مقابل دشمن و درک جایگاه ولایت فقیه در جامعه اسلامی بود.
عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی (ره) بیان کرد: هنر این نیست که وقتی دشمن وارد خاک ما شد و ویرانی‌هایی را بر جای گذاشت تازه به جایگاه رهبری و صحت راه ایشان پی ببریم و زمانی که رهبری اصرار بر پیشرفت موشکی و تسلیحاتی داشت عده‌ای بر طبل بی نیازی به موشک می‌کوفتند غافل از اینکه روزی خواهد آمد که به اشتباه خود پی خواهند برد.
وی ادامه داد: همین رهبر امروز می‌فرمایند: کشف حجاب هم حرام شرعی و هم حرام سیاسی است و خیلی از کسانی که کشف حجاب می‌کنند اگر بدانند پشت کارشان چه کسانی و چه سیاستی است این کار را نمی‌کنند و دستگاه‌های جاسوسی پشت این مساله هستند دشمن با نقشه و برنامه وارد این کار شده است و باید هنرمند باشیم و قبل از اینکه دستگاه‌های دشمن از طریق حجاب کشور را نابود کنند این کلام ولی فقیه را به موقع بفهمیم.
حجت الاسلام والمسلمین محمدی گفت: روشن است که در زمینه عفاف و حجاب باید کار فرهنگی صورت بگیرد ولی برخی می‌گویند «کار فرهنگی با اجبار نمی‌شود» و ««عرصه فرهنگ عرصه اجبار نیست بلکه عرصه اقناع است» مراد از این جملات چیست؟
عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی (ره) تصریح کرد: اگر مراد این است که در «سیاست گذاری فرهنگی» و برنامه ریزی برای ایجاد یا تغییر فرهنگ نباید از قانون و حقوق استفاده کرد، باید گفت این با تعریف ارائه شده از فرهنگ و سیاستگذاری فرهنگی ناسازگار است؛ چراکه «فرهنگ» مسئله درهم پیچیده‌ای است که شامل دانش، اعتقاد، هنر، اخلاق، قانون، آداب و رسوم و هرگونه توانایی دیگر و عاداتی می‌شود که انسان به عنوان عضوی از جامعه، آنها را به دست می‌آورد.
وی ادامه داد: فرهنگ مجموعه نسبتاً منسجم و پویایی از عناصر مادی و معنوی به هم پیوسته و نظام معنایی مشترک در بین افراد یک جامعه است و «سیاستگذاری فرهنگی» به اراده سلبی و ایجابی دولت در ایجاد یا تحکیم و یا تغییر مقررات و تنظیمات در عرصه فرهنگ معطوف است، یعنی هم واژه قانون در خود فرهنگ لحاظ شده و هم سیاستگذاری فرهنگی شامل اراده ایجاد یا تغییر مقررات مربوط به فرهنگ می‌باشد.
حجت الاسلام والمسلمین محمدی عنوان کرد: اما اگر مراد این است که در «فرهنگ سازی» و «جامعه پذیری» جایی برای قانون و حقوق نیست این هم نادرست است زیرا اساساً فرهنگ سازی از جامعه پذیری و کنترل اجتماعی می‌گذرد و جامعه‌پذیری فرآیندی است که بوسیله آن یک فرد می‌آموزد که از طریق فراگرفتن رفتار اجتماعی که مورد تأیید گروه باشد خود را با آن گروه انطباق دهد اما کنترل اجتماعی از دو مسیر فشار اجتماعی که در ابعاد رسمی و غیررسمی سازمان می‌گیرد و مسیر اقناعی که در مقوله تربیت قابل پی‌گیری است.
عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی (ره) یادآور شد: مرز میان جامعه پذیری و کنترل در جامعه شناسی محل مناقشه است اما این روشن است که بار آوردن افراد بدون نظارت و کنترل یعنی نظام پاداش و تنبیه ممکن نیست حال این پاداش و تنبیه گاهی رسمی است که از قبیل زندان و جریمه قانونی و حقوقی است و گاهی غیر رسمی است که از سوی مردم به صورت‌های مختلفی مثل طرد و تحقیر ظهور می‌یابد، چنانکه نظام‌های حقوقی معمولاً ارزش‌های مورد نظر خود را با مواجهات سلبی از جمله قوانین جزایی مورد حمایت قرار داده و از این طریق فرهنگ سازی می‌نمایند.
وی ادامه داد: آیا جامعه پذیری و تربیت اخلاقی برای هنجارمندی کنشگران اجتماعی کفایت می‌کند؟ با توجه به تفاوت سطح تربیتی افراد، و عدم موفقیت همه در فرایند تربیت اخلاقی، عدم تدین برخی به دین اسلام از جمله کفار ذمی، مستامنین، دیپلمات‌ها و نمایندگان و اتباع کشورهای دیگر در جامعه اسلامی، و عدم التزام عملی برخی در عین علم به آموزه‌های اسلام، وجود نظام کنترل رسمی و غیر رسمی از قبیل قوانین جزایی نیز ضروری است، چنانکه منطق حاکم بر آموزه‌های اسلامی نیز همین است.
