شعر زهیر توکلی برای ام ابیها (س)

تاج خبر،شعری از زهیر توکلی، شاعر معاصر، در منقبت حضرت فاطمه زهرا (س) در ادامه آمده است: دیدیم ماه در شب ِ تاریک بر دوش ِ ابرهاست روانهابری جوان و گریه‌ی تلخش پنهان چو خمر ِ پیر ِ مغانه ابری به حُکم گریه‌ی ممنوع: باریده و بریده بریدهبغضی بدون گریه شکستهبی احتیاج ِ هیچ بهانه خوابیده‌ای چو قاصدک ای دوست بر تخت ِ بادهای بهاریوان گریه‌های هر شب و هر روز پایان گرفته است شبانه انگار خواب بود که دیدیم پهلو گرفته کشتی ِ آتشدر بندر ِ نسیم و تبسم بر ساحل ِ سرود و ترانه خوابیده‌ای چنان که تو گویی هرگز نخورده هیچ درختیسیلی ز دست ِ سرد ِ زمستان شلّاق ِ بادهای خزانه خوابیدی و نمانده پدر را جز اشتیاق هجرت از این شهرخوابیدی و به سینه‌ی دیوار خوابیده ذوالفقار ِ یگانه خوابیدی و پس از تو همین استفرجام ِ عاشقان هراسان:حلقی بدون جرم، دریده دستی جدا فتاده ز شانه زان خانه‌ای که بود خراباتاکنون چه مانده غیر خرابه؟خانه که نیست بی تو چه گویمجز جای جای ِ خالی خانه موجی که از نواحی مجهول از نور ِ نور ِ نور می آمدپهلو گرفت و رفت به دریاوز خاکیان گُزید کرانه شش‌ماهه‌ای نیامده رفته یا بلکه بازگشته ببین کیستنوزاد غرق خون که سرش راکج کرده است بر سر شانه گفتی بهشت بود و کجا رفت؟گفتم کجا نرفت؟ که هر جاستهر جا بهشت ماست که او را هر جا بگرد نیست نشانه خورشید ِ بی‌شتاب ظهور استیا ابر ِ تُندبار ِ حضور استروییدن ِ جوانه‌ی نور است در برگریز ِ باغ ِ زمانه ما مانده‌ایم بی سر و پایان خیل ِ گرسنگان و گدایانپشت ِ دری که آتش ِ غیرت تا جاودان کشیده زبانه دل سوخت سینه سوخت زبان سوخت آب ِ روان، نسیم ِ وزان سوختدر سوخت، خیمه سوخت، جهان سوخت در قصه‌ای که نیست فسانه از فرط عشق بوده که روزی آتش زده دری که دخیلماز فرط عشق بوده که روزی آتش کشیده موی به شانه این قصه هم تمام شد امّا پایان ِ باز داشت شهادتزیر ِ زمین که حسرت ِ محض است یک عمر اگر زدیم گمانه سیر ِ یقین کن ای همه تردیدبا دیده‌ای تر از غم ِ خوبانباید شهید رفت از این دیر باید غریب رفت و شبانه دیدیم ماه در شب ِ تاریک بر دوش ِ ابرهاست روانهابری جوان و گریه‌ی تلخش پنهان چو خمر ِ پیر ِ مغانه ابری به حُکم گریه‌ی ممنوع: باریده و بریده بریدهبغضی بدون گریه شکستهبی احتیاج ِ هیچ بهانه خوابیده‌ای چو قاصدک ای دوست بر تخت ِ بادهای بهاریوان گریه‌های هر شب و هر روز پایان گرفته است شبانه انگار خواب بود که دیدیم پهلو گرفته کشتی ِ آتشدر بندر ِ نسیم و تبسم بر ساحل ِ سرود و ترانه خوابیده‌ای چنان که تو گویی هرگز نخورده هیچ درختیسیلی ز دست ِ سرد ِ زمستان شلّاق ِ بادهای خزانه خوابیدی و نمانده پدر را جز اشتیاق هجرت از این شهرخوابیدی و به سینه‌ی دیوار خوابیده ذوالفقار ِ یگانه خوابیدی و پس از تو همین استفرجام ِ عاشقان هراسان:حلقی بدون جرم، دریده دستی جدا فتاده ز شانه زان خانه‌ای که بود خراباتاکنون چه مانده غیر خرابه؟خانه که نیست بی تو چه گویمجز جای جای ِ خالی خانه موجی که از نواحی مجهول از نور ِ نور ِ نور می آمدپهلو گرفت و رفت به دریاوز خاکیان گُزید کرانه شش‌ماهه‌ای نیامده رفته یا بلکه بازگشته ببین کیستنوزاد غرق خون که سرش راکج کرده است بر سر شانه گفتی بهشت بود و کجا رفت؟گفتم کجا نرفت؟ که هر جاستهر جا بهشت ماست که او را هر جا بگرد نیست نشانه خورشید ِ بی‌شتاب ظهور استیا ابر ِ تُندبار ِ حضور استروییدن ِ جوانه‌ی نور است در برگریز ِ باغ ِ زمانه ما مانده‌ایم بی سر و پایان خیل ِ گرسنگان و گدایانپشت ِ دری که آتش ِ غیرت تا جاودان کشیده زبانه دل سوخت سینه سوخت زبان سوخت آب ِ روان، نسیم ِ وزان سوختدر سوخت، خیمه سوخت، جهان سوخت در قصه‌ای که نیست فسانه از فرط عشق بوده که روزی آتش زده دری که دخیلماز فرط عشق بوده که روزی آتش کشیده موی به شانه این قصه هم تمام شد امّا پایان ِ باز داشت شهادتزیر ِ زمین که حسرت ِ محض است یک عمر اگر زدیم گمانه سیر ِ یقین کن ای همه تردیدبا دیده‌ای تر از غم ِ خوبانباید شهید رفت از این دیر باید غریب رفت و شبانه